چربی زدایی

چربی زدایی فلزات چیست؟

برای چربی زدائی از سطوح فلزی معمولاً از سه روش مختلف استفاده می شود که عبارتند از :

روش اول: چربی زدائی با استفاده از سوزاندن لایه های چربی سطح ورق

روش دوم: استفاده از بخارات حلال های چربی گیر.

روش  سوم: استفاده از چربی گیرهای قلیایی گرم.

روش متداول چربی زدائی استفاده از سری وان های حاوی چربی گیرهای قلیایی گرم می باشد.

محلول چربی گیر

در این وانها محلول ۵ درصد از یک چربی گیر تجارتی وجود دارد که عمدتاً شامل سیلیکاتهای سدیم ، سودااش ، کاستیک سودا و در بعضی موارد فسفات سدیم می باشد.

علاوه بر آن در ترکیب چربی گیرها موادی وجود دارند که عامل فعال سازی سطح می باشند این مواد تحت عنوان surfactants شناخته شده اند.

عوامل مرطوب کنندگی و امولسیون کننده ها از جمله این موادند که در ترکیب چربی گیرها مورد استفاده قرار می گیرند.

فعل و انفعالات فیزیکی و شیمیایی اساس عمل چربی زدائی می باشد.

بسیاری از روغن ها و چربی ها به وسیله قلیاها تجزیه شده و صابونی می گردند.

روغن های معدنی به کمک مواد شیمیایی موجود در وانها از سطح فلز جدا شده و به صورت ذرات سوسپانسیون در محلول در می آیند.

روش

کارخانه های مدرن به طور معمول از سه و یا حداقل دو وان چربی گیر استفاده می کنند.

اگر مواد چربی گیر در اولین وان به اتمام برسد در مدت پر کردن مجدد آن تا هنگامی که وان اولیه پر شود از وان دوم به جای وان اول و از وان سوم به جای وان دوم جهت چربی زدائی قطعات استفاده می شود بدین ترتیب مصرف مواد شیمیایی کمتر می گردد.

تمام وان های چربی گیر باید به طور مرتب ( حداقل یک بار در روز ) بازرسی گردند.

معمولاً محدوده PH وان های چربی گیر بین ۱۲ و ۱۳ باید باشد.

آنالیز وان های چربی گیر بر روی مواد قلیایی موجود در آنها انجام می شود.

آبکشی

بعد از مرحله چربی زدایی قطعات باید حداقل دو بار توسط آب شسته شود شوند.

این عملیات می تواند به وسیله وان های آبکشی صورت گیرد.

اولین آبکشی توسط آب گرم ( حداکثر ۶۰ درجه سانتیگراد ) و دومی با آب سرد انجام می شود.

آبکشی گرم چربی های امولیسیونی جامد رسوب داده بر سطح فلز و همچنین باقیمانده های مواد چربی گیر را از سطح فلز پاک می کند، زیرا وجود این مواد در مرحله زنگ زدائی مسئله ساز می باشد.